Hier heb ik zo lang op gehoopt!
Toen ik met duurzaamheid aan de slag ging, ik denk dat het in 1995 was, begrepen maar weinig mensen dit. Ik was een geitenwollen sok.
Tijdens mijn studie biologie kwam ik in aanraking met de term ‘sustainable’ en ik was daar meteen door geraakt, ik wist meteen dat ik daar iets mee wilde doen. Tijdens een stage leerde ik van alles over duurzaam bouwen en na mijn studie ging ik werken bij een adviesbureau over duurzaam bouwen en duurzame stedelijke ontwikkeling. Zo begon het allemaal voor mij.
En ook privé deed ik verschillende dingen.
In mijn eerste koopwoning in Haarlem schilderde ik de kamer in zachtoranje en ik deed dat met milieuvriendelijke verf die naar sinaasappel rook.
Kleding kocht ik van Miss Green, één van de eerste duurzame kledingmerken met leuke kleding die ook lange vrouwen zoals ik paste.
En toen ik moeder werd, gebruikte ik luiers die gerecycled waren (bruin en niet spierwit) die werden opgehaald om te recyclen.
In 2010 plaatsten we 19 zonnepanelen op ons huis in Heemstede. We hadden uitgerekend dat dit geld zou opleveren op termijn. Helaas hebben we toen de buurt niet aangestoken met ons enthousiasme.
En nu zijn ineens veel bedrijven ‘duurzaam’, ik denk aan supermarkten, kledingmerken en klusbedrijven bijvoorbeeld.
Elk bedrijf heeft duurzame merken, maar als je even zoekt wat dat precies inhoudt, blijkt dat soms toch niet zo heel duurzaam te zijn. Zo bekeek ik laatst waarom een bepaald kledingmerk zich duurzaam noemde en ik las ‘merk x brengt wekelijks een collectie uit’. Maar is dat duurzaam of juist fast fashion?
Hoewel ik zag dat de leveranciers zich hebben aangesloten bij o.a. Öko-tex en Sedex. Toch duurzaam?
Het doet soms een beetje denken aan Greenwashing; jezelf groener voordoen als dat je werkelijk bent. Omdat duurzaam ineens hip is en het verkoopt.
Ik vraag me af hoe jij daarover denkt, laat het me weten in de comments onder dit blog.